Sinds het faillissement is opgeheven bij gebrek aan baten heb ik besloten om me in te schrijven bij de kamer van koophandel. Daardoor ben ik ook in de gelegenheid een factuur uit te schrijven. Het zwarte werk kan ik nog nauwelijks aan. Ik kan nu ook voor aannemers werken. Ik werk mij uit de naad. Als ik op een gegeven moment ergens in een straat aan het werk ben word ik aangesproken door Willem. Of ik hulp kan gebruiken. Vanaf dat moment werken we samen. Ik betaal hem elke vrijdag. Heb ik geen werk voor twee dan werk ik in m’n eentje. Willem verstaat zijn vak en we kunnen goed met elkaar opschieten. Maar na een paar maanden gaat hij zijn grote liefde achterna naar Friesland. Maar zijn broer Carel wil het stokje wel van hem over nemen. Carel is een avonturier. Als hij kennis met me komt maken is hij net terug uit Noorwegen waar hij vijf jaar in de bak gezeten heeft. Hij had vijf kilo cocaïne in zijn rugzak. Op de boot naar Oslo werd hij aangehouden. En veroordeeld voor het smokkelen van drie kilo (??). Maar Carel bleek een voor mij uiterst betrouwbare werknemer. Tot 2001 heb ik prettig met hem gewerkt. Ik wist mij binnen twee jaar volledig uit de schulden te werken. Ik kocht een huis dat ik verdeelde in twee kamers en een zolderkamer. Op de zolder ging ik zelf wonen. De twee kamers verhuurde ik. De een aan een student, de andere aan, zo hoorde ik later, een ex gedetineerde. Al de eerste week bleek dat de ex gedetineerde het maatkostuum van de student gejat had. Ik gaf hem een uur om zijn spullen te pakken en weg te gaan. Voor ik de politie zou bellen. Ruim voor die tijd was hij weg en heb ik hem nooit meer gezien. Om dat ik op zolder toch wat weinig ruimte had ben ik beneden gaan wonen. Met de zolder had ik inmiddels heel andere plannen. 

Ik werk aan de restauratie van een drietal monumentale panden vlakbij mijn huis. Naast een coffeeshop. In de pauze tussen de middag eet ik met Carel daar mijn brood drink ik een bak koffie. Al pratend met Carel en de eigenaar van de tent werd het mij steeds duidelijker hoe kinderlijk eenvoudig het was om in korte tijd veel geld te verdienen. Maar ik heb geen trek om door de mand te vallen. Dus ik wil alles weten over risico’s. Stankoverlast, lekkage, stroomstoring en loslippigheid zijn de grootste valkuilen. Als ik een tijdje later in Pijnakker aan de nieuwbouw van enorme kassencomplexen werk leer ik heel veel over verlichting voeding en automatiseringstechniek. Ik sloop de helle zoldervloer eruit. Leg een waterafvoercircuit aan en een vlakke stevige vloer. Bekleed met vijverfolie. Opstaande kanten van 30 centimeter. Ook aan elektra besteed ik veel aandacht. Warmte-isolatie, afzuiging. Aan alles is gedacht. Na een half jaartje bouwen in de verloren uurtjes heb ik de eerste 300 plantjes onder de twaalf lampen staan. Na drie maanden heb ik mijn investering terugverdiend. Grote schuldeisers hou ik met gemak buiten de deur. En kan ik de grootste afkopen. Binnen een jaar heb ik een schoon leitje en nog wat zakgeld achter de hand.  

Ik word gebeld door iemand die zegt familie te zijn van Annemiek. Of ik weet waar ze is. Ja wintersporten met haar dochters. Of ik ook weet waar. Ja dat weet ik. Annemiek had bij haar laatste bezoek op mijn pc laten zien waar ze naar toe zou gaan. Ik kan de geschiedenis zo terugvinden. Maar hoezo? Waarom vraagt u dat.  Nou vertelde de man, er is een vliegtuig neergestort en de kans is aanzienlijk dat daarin haar zwager, schoonzus, zoon en dochter zaten. Of ik haar maar wilde bellen. Een week later waren alle slachtoffers geïdentificeerd. Alleen haar zwager heeft het tragisch ongeval overleeft. Zij het met heel veel brandwonden. Hij wordt overgebracht naar de brandwondenafdeling van het Zuiderziekenhuis In Rotterdam. Waar hij nog weken heeft gelegen. Annemiek was erg met zijn lot begaan en kwam minstens twee keer per week aan zijn bed zitten. Na bezoektijd kwam ze naar mij. Ze bleef dan bij me slapen. Stond s ’morgens gelijk met mij op om op tijd op haar werk te kunnen zijn in Tilburg. In die tijd werd de band tussen ons sterker. We gingen ook wat meer dingen samendoen. Weekje zeilen, daagje Amsterdam, weekeindje Parijs, wintersport in Frankrijk. Geleidelijk aan ging het op een vaste relatie lijken. Ik bleef echter in Rotterdam wonen en mijn avontuurtjes hebben.  

Tanja was inmiddels bij Ralph weg in 1998 bleek ze zwanger. Foutje van de huisarts. Die had verzuimd tegen haar te zeggen dat haar anticonceptiepil niet werkte als gevolg van een penicillinekuur die ze moest nemen voor haar blaasontsteking. Voor het eerst in jaren zag ik haar weer. Acht maanden zwanger. Ralph had ervoor gezorgd dat ze een flinke schuld had toen ze het huis verliet. Nu kwam ze met hangende pootjes naar me toe. Met mijn andere dochter ging het niet veel beter. Els hing s ‘nachts met foute vriendjes op het station rond. Had wellenswaar met 13 jaar een vast vriendje maar thuis kon ze niet terecht. De ouders van het vriendje zorgde zo’n beetje voor haar. En zijn vader reed regelmatig ’s nachts door de wijk op zoek naar Els. 

2001 

Ik ben gestopt met werken in de bouw. Na dat ik voor bijna 30000 gulden opgelicht ben door een groot aannemersbedrijf. Heb een baantje op het ROC in Rotterdam. Annemiek heeft de etage gekocht onder die van mij. Voor een schijntje. We hebben nu de beschikking over 5 kamers. Tanja en Els zijn nu 15 en 21 jaar. Sinds de geboorte van mijn kleindochter heb ik weer enigszins contact met ze. Als ik vraag of ze bij mij willen komen wonen moeten ze lang nadenken. Op de school waar ik werk kan Tanja haar dochtertje naar de crèche brengen om dan zelf haar opleiding op te kunnen pakken. Voor Els is ook een school vlak om de hoek. Verder kunnen ze in mijn huis wonen. Gratis. De zolder levert genoeg op om de hypotheek te kunnen betalen. Bovendien hoeven ze daar voorlopig niet van te weten. Ze besluiten het niet te doen. Dus verhuur ik kamers aan twee jongens. De een ’n hardwerkende zenuwpees. De ander een lamzak van het zuiverste water. Maar ja dat weet je van tevoren niet. Ik heb besloten een motor te kopen. Een dikke chopper. Regelmatig rij ik er mee naar Tilburg. Of naar Tanja die een klein flatje huurt net buiten Rotterdam. Ik wil elke week even op bezoek gaan. Als ik na een bezoek bij haar weg ga, ga ik onderuit op een rotonde. Ik word wakker op de eerste hulp waar de plastisch chirurg met 17 hechtingen mijn smoel weer dicht naait. Sleutelbeen en ribben gebroken. De volgende dag sta ik bibberend naast het ziekenhuisbed.  

’s Avonds mag ik naar huis. Maar ik woon op de 3e protesteer ik nog. Alleen. Das niet handig zegt de dokter…succes. Hij glimlacht en geeft me een hand. Mij verbaast achterlatend. Annemiek haalt mij op. Neemt me mee naar Tilburg. De buurman zorgt voor de plantjes. Ik heb besloten om mij eindelijk volwassen te gaan gedragen. Voorlopig kan ik ook niet veel anders. Na een maand kan ik weer zelfstandig opstaan en lopen. Maar het duurt ruim een half jaar voor ik weer alleen de deur uit kan. Langzamerhand wil ik wel weer eens een beetje gaan werken. Dus ik ga, dit keer op vier wielen, naar Rotterdam. Daar bleek de directeur een ouderwetse prikklok te hebben opgehangen. Op de vierde etage. Als ik de eerste keer de trappen op loop ben ik aan het eindje van mijn krachten nog voor de dag begonnen is. Aan het eind van de dag ga ik zonder mij boven af te melden. Wat een hoop commentaar van de directeur opleverde. Dus ik denk ik bel even met de huistelefoon dat ik er ben en als ik weg ga. Niet goed vindt de baas. Ik zeg hem dat ik nog erg veel last van mijn knie heb als ik al die trappen moet lopen. Maar hij vindt dat ik in de ziektewet moet blijven als ik niet kan werken. Maar ik kan wel weer werken. Alleen die trappen zijn me te veel. Niets mee te maken. Zegt hij. Blijf thuis als het niet lukt. Stik dan dacht ik. Ik bleef thuis. Een week later hoor ik dat er vele tientallen ontslagen vallen. Dat er op zeer grote schaal gefraudeerd is op de afdeling van het ROC waar ik werkte. Nu begreep ik waarom de directeur, waar ik een heel goede verstandhouding mee had tot voor kort, mij in de ziektewet wilde houden. Ik ben daarna nog een jaar thuis geweest. Voor alle duidelijkheid. Thuis was inmiddels bij Annemiek. Hoewel ik het heel goed bij haar had, vond ik het seksleven oersaai. Daar valt eigenlijk weinig over te vertellen.  Het werd ook elk jaar saaier. Maar we maakte schitterende reizen naar alle uithoeken van de wereld. Woonde in een mooi huis. Reden in een vrijwel nieuwe auto. En ik vond een baan niet ver uit de buurt. Ik werkte drie en halve dag per week. Vrijdags niet en op woensdagmiddag niet. Op woensdag was het mijn tijd. Woensdag was voor mij homosauna dag. Ik was een graag geziene gast. Maar ik miste iets.