Hoofdstuk 2.

Alice is 37 en werkt als laboratoriumassistente bij een medicijnfabriek. Ze is bezig met een team van collega's onderzoek te verrichten naar hiv vaccinatie. Het onderzoek loopt goed en het zal dan ook niet lang meer duren of mensen in de "gevarenzone" zullen zich preventief kunnen beschermen tegen de gevreesde ziekte. In het weekeind gaat ze vaak met vriendinnen op stap. Met de mannen gaat het wat minder. Ze heeft wel eens vriendjes gehad maar de herinnering aan haar angstig avontuur in het park heeft een diep spoor achter gelaten. Niet dat ze een afkeer heeft ontwikkeld, integendeel. Maar op een of andere manier lukt het haar niet een relatie op te bouwen langer dan twee maanden. Dan krijgt ze het gevoel dat ze stikt. Vindt ze dat ze te veel haar leven gaan bepalen. En rent ze haar vrijheid tegemoet. Echter dit keer niet. Met haar beste vriendin zat ze op een nazomermiddag op een terras de profielen van diverse kerels te bekijken die op tinder te zien waren. Al gierend van de lach veegde ze samen de een na de ander van het scherm. Mannen met grote karpers, sportauto's en stoere motoren. Te dik. Te oud. Te kaal of eenvoudigweg te dom qua uiterlijk. Haar vriendin had hem al weg geveegd maar zijn uitdagende blik had zich op haar netvlies gebrand. Later op de avond toen ze alleen in haar appartement op de bank zat zocht ze uren lang op tinder naar die ene. Het duurde echter nog 'n week voor ze hem gevonden had. Ze likete hem met favoriet. Nu was het wachten tot de vis zou bijten. De volgende dag kwam de match. "Leuk profiel" schreef ze. "Eindelijk iemand die niet van vissen houd". Hij antwoord vrijwel meteen. "Ben je echt zo blond?" " hoezo?.. hou je wel van vissen?" "Nee.. sorry dat bedoel ik niet. Ik bedoel echt ;-) mooi haar heb je" "Val je op blond ?" vraagt Alice. "Ik val nog meer voor je zee-diep-blauwe ogen. Appt hij terug. Charmeur denkt Alice. Zo appen ze nog tot diep in de nacht verder. Na een week appen besluit ze af te spreken en treffen ze elkaar de "klik" lijkt er meteen te zijn. Na enkele glazen wijn besluiten ze "thuis nog een afzakkertje te nemen" "Jou huis of 't mijne? vraagt hij. "Doe maar bij jou zegt Alice." 't is nog al gehorig bij mij" "Gaan we nog herrie maken dan zo laat". Vraagt hij lachend. "Wie weet" zegt Alice met een veel belovend knipoog. Niet veel later komen ze bij zijn huis aan. Als ze binnen komen schopt Alice haar schoenen uit en kijkt hem uitdagend aan. Hij grijpt haar vast maar ze duwt hem van zich af en zegt "zou je niet eerst iets inschenken". Terwijl ze de kamer in loopt grist hij een fles wijn uit een rek. Zonder iets te vragen verkent ze het hele huis en doet overal de gordijnen dicht. Als ze de slaapkamer vind laat ze zich languit op het bed vallen. Als hij naast haar gaat liggen staat ze op. "Weet je" zegt ze. "Ik hou wel van 'n beetje wild spel. Niks doen nu". En ze begint zijn overhemd los te knopen. Ze krast met haar lange nagels over zijn grijs behaarde borst. In een rustig tempo trekt ze al zijn kleren uit. En als hij naakt voor haar op het bed ligt. Zegt ze "Ogen dicht". Met een brede lach doet hij wat ze vraagt. "Nu armen wijd". Als hij zo ligt twijfelt ze even. Haar hart bonkt in haar keel van opwinding. Uit haar tas pakt ze twee metalen handboeien. En binnen een paar seconden heeft ze hem aan het spijlenbed vast geketend. Hij opent zijn ogen en zegt verbaast "Zo dat doe je rap." "Ik ben nog niet klaar". Zegt ze met een grijns. "Nu je voeten nog". Uit haar tas pakt ze ook een stuk touw waar mee ze ook zijn voeten vast bind. Een voor een trekt ze de touwen aan zijn voeten strak tot dat hij geen vin meer kan verroeren. Afwachtend kijkt hij haar geil aan. Alice loopt de slaapkamer uit om de fles wijn te pakken en schenkt zich in. "Geef me ook nog 'n slok" vraagt hij. "Hou jij nou even 'n poosje je bek zegt Alice en haalt een rol ducktape uit haar tas. En plakt zijn mond dicht. "Nu is het mijn beurt sukkel. Dat je me niet herkend heb. Ik jou anders wel hoor. Jou smoel vergeet ik nooit meer. Jaren achtereen zag ik je in mijn nachtmerries. Plotseling staan zijn ogen anders en hij probeert zijn boeien los te trekken. "Hoe voelt dat nou, zo machteloos te zijn ? Maar ik zal je niet eindeloos achtervolgen in je dromen. Ik zal je niet zo lang laten lijden. Morgen is het allemaal voorbij. Zijn ogen werden steeds groter omdat hij inmiddels wel begreep dat dit geen spel was. Hij kronkelt en wringt zich in allerlei bochten maar kon toch uiteindelijk niet voorkomen dat ze een slangetje in zijn neus wist te stoppen. "Hier.. heb je wat lekkers te drinken" zegt ze als ze een flesje met een troebele vloeistof aan het slangetje monteert. Druppel voor druppel laat ze de vloeistof over hevelen. Ze drinkt de laatste wijn op. Kijkt hoe de man tevergeefs  probeert zich te verzetten. Op haar gemak gaat ze de wijnglazen afwassen in de keuken. En gaat daarna in de woonkamer zitten.  Bladert wat door de tijdschriften op de salontafel. Na een uur besluit ze maar eens te gaan kijken hoe het met haar date gaat. De fles is inmiddels voor meer als de helft leeg. En hij staart met lege ogen naar het plafond. Alice voelt zijn pols. Ze glimlacht. Als ze de tape van zijn mond af trekt verschijnen er schuimbellen op zijn mond. En een klein straaltje van het dodelijke goedje loopt via zijn kin langs zijn nek. Ze bevrijd zijn levenloos lichaam van boeien en touw en bergt alles terug in haar tas. Als ze later, voor het eerst sinds jaren op het bruggetje in het park blijft staan, gooit ze de lege fles en de id kaart in het water. "Sukkel" zegt ze zacht als ze zelfverzekerd naar huis toe wandelt.