1988 

Iris schrijft haar dochter in voor de balletlessen. Een paar maanden later staat ze zelf ook in balletpak. Iris is getrouwd met Jan die vrouw en dochter vaak komt brengen en halen. Vaak komt hij bij mij ook even een biertje drinken. En zo raken we bevriend. Joke steekt haar geaardheid niet onder stoelen of banken. Iris vind het allemaal machtig interessant. Maar Jan voelt er helemaal niets voor. Ondanks dat blijft Iris er bij Jose op aandringen. Ze is zo nieuwsgierig naar de damesliefde. Stukje bij beetje gaat ze op de toenadering in. Jose ziet het als een spelletje. Heeft totaal geen belangstelling voor hoe Jan zich hierbij voelt. Als ze uiteindelijk regelmatig in bed belanden ziet Jan geen reden om nog langer met haar getrouwd te willen zijn. En vraagt een scheiding aan. Jose en Iris zijn onafscheidelijk. Overdag is Jose met Iris thuis en ben ik werken. ’S avonds balletlessen. Daarna naar haar moeder. En ’s nachts ligt Iris tussen in en houden ze mij wakker. Een half jaar gaat het bijna dagelijks zo. Jose negeert onze afspraak dat er onmiddellijk een einde aan zou komen als een van ons twee het niet meer wil. En als ik thuiskom uit mijn werk is er of niemand thuis of Iris is er ook. Op het laatst hangt het me zo de keel uit. Dat ik tegen haar zeg dat ik vandaag of morgen weg ga bij haar en niet meer terugkom. Als je weg gaat zie je je kinderen nooit meer. Was haar antwoord. Ik wil gewoon dat dat wijf vertrekt. Ik woon hier met jou en onze kinderen. Niet met haar erbij. Maar Iris was niet met een stok weg te slaan. Dus ik stelde een ultimatum. Over veertien dagen is ze weg anders ben ik weg. In de dagen daarna was ze er dagelijks. Ondanks dat ik haar uitkafferde, de galerij op gooide. Rot op Iris. Ga weg. Jose’s moeder vond het juist heel goed van haar dochter. Een vriendin laat je niet zomaar vallen.  

Toen ik op een gegeven moment mijn gezin weer eens wilde zien en bij haar moeder aanbelde was Iris daar ook weer. Woest was ik. Gek werd ik van dat mens. Ik zei dat ik mijn kinderen en mijn vrouw mee naar huis zou nemen en begon mijn dochters aan te kleden. Omdat ik Iris beloofd had haar iets aan te doen, als ze met ons mee zou gaan, besloot ze naar haar eigen huis te gaan. En Jose zou haar nog even gedag zeggen. Op de gang. Toen ik na tien minuten ging kijken of ze nog niet opgerot was zag ik hoe ze Iris een het vingeren was. Ik pakte mijn jas van de kapstok en ging de kamer weer in om Tanja en Els te halen. Terwijl ik Els op tilde hoorde ik Iris klaarkomen. “ 

Ach here god” zei haar moeder tegen mij, “die meid heeft het niet makkelijk hoor met die scheiding en zo.”   

Dacht ze nou echt dat ze stond te huilen. Ik heb haar bij haar grijze haren gegrepen en mee de gang op getrokken. De hand van haar dochter uit Iris’s broek getrokken en onder haar neus geduwd. Ben je nou echt zo zienderogen blind mens. Inmiddels was Jaap ook tot het besef gekomen dat er iets gaande was. Tanja was gaan huilen. Hoogste tijd om weg te gaan. Ik ging. Alleen. Naar de kroeg. Hoe kon ik haar uitleggen dat de maat wat mij betreft vol was? Jose was alleen nog thuis om met Iris tussen de lakens te kunnen kruipen. Ik voelde me weer misbruikt.  

Tijdens mijn werkzaamheden op de zaterdag werd ik er door de buurman op aangesproken dat ik nogal wat troep in de dakgoot had laten liggen. En dat hij daar niet blij mee was. Ik zei hem dat ik alleen op zaterdagen kluste en daarom die troep volgende week wel op zou ruimen. Maar hij zag allerlei bomen en beren op de weg. En met alle toestanden die thuis speelde kon ik dit gezeik er eigenlijk niet bij hebben. Ik maakte ruzie met hem. Onterecht. Hij had groot gelijk. Ik bood hem mijn verontschuldiging aan. Hij vroeg me binnen voor een bak koffie en een goed gesprek. Al meteen was duidelijk dat Wim van de herenliefde is en mij wel erg leuk vond. Ondanks de wat minder aangename kennismaking. Hij bood mij een luisterend oor en daar maakte ik gretig gebruik van. Bij Wim kon ik mijn ei kwijt. Hij troostte me met zijn sterke armen om mij heen. Uren spraken we over Jose en hoe het verder met mijn kinderen moest. De interesse die Wim voor mij had maakte bij mij ook iets los. Nieuwsgierigheid. Ik wilde eigenlijk wel weten wat het was. Hoe het was met een man. Ik liet me door hem versieren als het ware. Wim was helemaal verliefd maar ik niet op hem. Ik was alleen nieuwsgierig geworden. En wilde me afzetten tegen dat wat thuis gaande was.  Toen ik Jose vertelde van mijn ontmoeting met Wim leek het er aanvankelijk op dat ik mijn gezin weer zou kunnen verenigen. Maar de twee tortelduifjes waren het er unaniem over eens dat dat wat ik deed toch echt niet kon. Wat zij deden was immers toch iets heel anders. En dat wat ik dacht dat een sterk wapen was, werd tegen mij gekeerd. Wim overtuigde mij ervan dat het contact met mijn dochters, mocht het tot een scheiding komen, niet verloren zou gaan. Maar Jose beloofde mij dat ik mijn beide meiden nooit meer zou zien als ik haar zou verlaten. Ik verzekerde haar dat dat wel door een rechter bepaald zou worden. Iris moest van mij voor het eind van de maand de deur uit zijn, anders ga ik. En leg jij het dan maar aan de kinderen uit. Of zorg dat je de komende tijd thuis ben. Ik kom niet naar je moeder. Op mijn klusadres had ik een kamer kunnen reserveren. Toen het einde van de maand naderde had ik al mijn gereedschap al daar. Het meeste had ik toch al daar. Op de 30e   

Ik Propte al mijn ondergoed en sokken in een ah-tas. En ging. Jose smeekte in eerste instantie of ik wilde blijven. Is goed zei ik als zij weg is en wij vieren hier zeven dagen per week wonen. En anders niet. Moet ik het voor je opschrijven? Ja maar ik kan toch niet zomaar…. Als je maar weet dat je ze nooit meer te zien krijgt. Een advocaat was snel gevonden. En de boedelscheiding was ook snel gedaan. Ik wil alleen mijn kleding en mijn gereedschap mee. De rest mogen ze houden. En ik wil een bezoekregeling treffen voor mijn twee dochters. Zo ingewikkeld leek het mij niet. De advocaat stelde de stukken op en de afspraak was dat ik ze eens in de veertien dagen kon hebben. Maar hoe anders zou het lopen. Jose was vast en zeker van plan haar belofte te houden. De ene keer waren ze toevallig allebei snipverkouden en konden ze echt de deur niet uit de andere keer waren ze uit logeren bij een vriendinnetje wat jarig was. of bij opa en oma in Oostvoorne.  Toen ik Tanja aan de hand van haar opa op het winkelcentrum zag en Tanja zich jankend los probeerde te rukken om naar mij toe te komen. Sleurde hij haar mee een winkel in. Toen ik mijn kleine meid tegen me aan probeerde te drukken haalde hij uit. Ik kon zijn vuistslag net ontwijken. Hij greep me vast en wilde nog een keer toeslaan. Ik duwde hem van mij af. Wilde zeker niet vechten waar mijn dochter bij is. Maar hij probeerde van alles. Toen ben ik hem maar op zijn nek gesprongen waardoor hij zijn evenwicht verloor. En zo lagen we te rollebollen op het winkelplein. De visboer die ik goed kende haalde hem van mij weg. Tanja kroop huilend tegen mij aan. Hoe leg je een kind van zes dit uit? Ik heb het geprobeerd. Zaterdag kom ik jou en Els halen goed? Dan laat ik jullie zien waar ik nu woon. Vind je dat leuk? Zaterdag. Das nog drie nachtjes ja. Ze knikte en snikte. Kom je dan ook weer bij ons wonen?

Dat was voorlopig de laatste keer dat ik haar zag. Daarna ben ik nog een keer aan de deur geweest. Heb ik geëist gesmeekt gevloekt. Tot Jose’s moeder dreigde de politie te bellen.  

“Doen! ” riep ik haar toe. “Graag zelfs. Ik heb hier namelijk een brief van de rechtbank dat ik recht heb om mijn kinderen te zien. Dat er sancties op staan als Jose nog langer in gebreke blijft.” Ze belde niet. Ik wel. Ze kwamen niet. Ik belde nog eens. Als jullie niet komen steek ik het huis in de fik. Toen kwamen ze. Ik duwde de politie de papieren van de rechtbank onder de neus. En die zouden wel eens met de moeder gaan praten. Na een uur kwamen ze weer buiten. Moeder is ervan doordrongen dat ze haar verplichtingen moet na komen. Maar nu zijn de kinderen te veel over stuur. Er is afgesproken dat u ze volgende week kunt ophalen. Een week later stond ik weer voor jan lul aan de deur. Niemand thuis. Mijn advocaat stuurde een brief. U moet wel aan uw verplichtingen voldoen mevrouw. Volgende week moet u…….. En zo ging het maar door. Tot ik op een gegeven moment met dezelfde politieagent weer aan de deur stond. Toen ik van uit mijn ooghoek Els op handen en voeten naar de buurvrouw zag vluchten. En zag hoe ze in paniek begon te huilen wist ik dat ik er geen goed aan deed om een bezoekregeling te willen forceren. “Laat maar zei ik tegen die agent, ze heeft gewonnen.”