1978  

De Balletuitvoering van de nicht van Jan was wat je van een amateurclubje kunt verwachten. De kleintjes waren schattig en alle opa’s en oma’s waren tot tranen toe ontroerd van de talenten op het toneel. De wat oudere dames deden ook hun stinkende best. En van sommigen was de combinatie goed figuur en enig danstalent best om aan te zien. Wie hierin uitblonk was de juf zelf met wie ik ook een meet en Greet had na afloop. Toen alle zooi weer in de verhuis bus stond en die onderweg was naar de balletschool ben ik met Jan en Marianne en Joke uit eten gegaan in Rotterdam. Na afloop heb ik haar thuis af gezet. Ze had geen zin om met mij mee te gaan. Pa en ma zaten immers op haar te wachten. Morgen. Op de koffie. Ok? Ja mij best. Ze had iets excentrieks. Met haar lenige gespierde benen had ze al lang mijn aandacht weten vast te houden. 

Klokslag elf uur stond ze de volgende dag voor mijn deur. Ik had er al niet meer op gerekend. Ik was net m’n bed uit en liep nog in m’n badjas. Ik opende de deur en trok haar toen ze binnen stond tegen me aan. Wat leuk dat je toch nog gekomen ben zei ik. Ik pakte haar smalle gezicht vast en zoende haar vol op de mond. Een zoen die ze stevig beantwoorde. Jouw wil ik neuken zei ik in haar oor. Waarop ze de band van mijn badjas lostrok. En controleerde of dat technisch gezien wel mogelijk was. Even later lagen we, zoals dat heet, ’n beetje moe maar voldaan. We zijn het bed niet meer uit geweest en hebben geneukt tot dat het pijn ging doen. Pas de volgende dag ging ze naar huis. Schone kleren halen. En ze bleef bovendien Ik moest gaan werken. Maar we zagen elkaar van af dat moment dagelijks.  

Het werk op de vaart had ik na mijn diensttijd niet meer opgepikt. Eerst niet om dat Zita dat niet leuk vond en daarna had ik iets anders gevonden. Uiteindelijk werdt het betonijzervlechter. Mijn basis inkomen was gekoppeld aan het aantal kilo’s dat ik verwerkte op een dag. Al wat ik meer deed zou ik extra voor betaald worden. Maar al gauw had ik door dat ik me uit de naad moest werken om zelfs maar aan die basisproductie te komen. Dagelijks lagen mijn vingers open of mijn schouders. Van het sjouwen met veertien meter lange staven. Twee slechts per keer maar wel van zes centimeter dik. Hier moest ik maar zo snel mogelijk iets anders op verzinnen. Bovendien was ik die bouwput op het Shell terrein ook al lang zat. Bij de enorme waterzuiveringsinstallatie waar ik aan werkte werd door een andere aannemer ook een hoop metselwerk gedaan. De metselaars en voegers die dat deden kwamen als ik al een uur bezig was en waren als ik naar huis ging al lang weg. Ik kneep er even tussen uit en zocht de baas van de metselploeg op, op de steiger. Ik herkende de man. Waar had ik die meer gezien. Thuisgekomen vertelde ik Joke van de metselaar die ik die dag had gesproken. Oh maar die ken ik wel zei Joke. Dat is Johan de zwager van Jan en Marianne.  De maandag erop was ik leerling voeger en zwaaide ik naar de betonijzervlechters als ik om drie uur de bouw verliet. En ik had vier tientjes meer in de week. Tot negentien negentig heb ik voor hem gewerkt. Daar heb ik mijn vak geleerd.