Een jaar waarin niet zo veel bijzonders gebeurt. Een jaar waarin ik Zita leer kennen. Zita vindt dat varen maar niks. Zou liever zien dat ik aan de wal een baan zocht. Met haar is het alle dagen feest. Uitgaan, dansen en vooral veel lol maken. Iets waar ik toch ook niet vies van ben. Drugs vindt ze maar niks. Om dat ik er makkelijk af kan blijven hou ik dat dan ook even voor gezien. Ik vind ander werk. Bij een overslagbedrijf. op een drijvende kraan in de haven. In Rotterdam. Elke avond thuis en in het weekeind vrij. Niet zo dik betaald als de binnenvaart met al die overuren. Maar ok. ik heb toch lekker kunnen sparen de laatste paar jaar. En we dromen er van te gaan trouwen als ik uit militaire dienst ben. 

Dec 1976 – Mei 1978  

Ik zit nu een paar weken in militairendienst en heb er totaal geen zin in. Veel jongens van mijn groep hebben al enige serieuze werkervaring. De meesten komen van de binnenscheepvaart of hebben op andere manier linken met het werken op het water. Maar sommigen komen net onder moeders rok vandaan. En die willen niks dan rottigheid uithalen. We slapen op een grote zaal met 20 anderen. Naast mijn eenpersoonsbedje staat een metalen kast met daar in behalve mijn privé kleren, mijn kersverse soldaten pakkie. En alle andere rotzooi die je als soldaat nodig schijnt te hebben.  Op vrijdag komt er altijd zo’n clown met strepen en sterren op zijn uniform kijken of alles wel netjes in je kast ligt. Ligt er een dingetje scheef dan kiept hij heel je kastinhoud op de grond en kunnen we pas weg als alles er wel netjes in ligt. Wat er de eerste twee weekeinde voor zorgde dat we allemaal de trein naar huis misten.  Iedereen heeft snel door hoe het hier werkt. En iedereen die op vrijdagmiddag voor enig oponthoud zorgde moest het met een pak slaag bezuren.  Ombeurt  moet een van ons wacht lopen. In een klein kantoortje zit je de hele nacht samen met een maatje uren af te wachten tot het licht wordt. Geen tv geen radio (nee want dan hoor je de vijand niet aankomen) ook in het weekeinde is een van ons de klos. Dit keer is het de beurt aan Dennis. Dennis zegt dat hij niet kan in het weekeind. Dan heeft hij andere verplichtingen zegt hij. Zijn hele familie zit in de prostitutie. Zijn vader bezit acht bordelen. Dennis en zijn veel oudere broers houden er een oogje in het zeil. Zijn twee broers door de week. Om dat Dennis door de week op de kazerne moet zijn. Is hij vaak in het weekeind verantwoordelijk voor de rust in de sekshuizen. Dat leek hem vrij logies en de sergeant-majoor die de wacht in deelt zal dat best begrijpen. Maar dat viel toch wat tegen. Dennis verscheen niet voor de aflossing van de wacht en werd op zondagmiddag door de marechaussee van z’n bed gelicht. Woest was hij toen hij bij de sergeant-majoor op het matje moest komen en te horen kreeg dat hij de komende drie weken het weekeind achter de wacht in de cel zou zitten. Door de weeks moet hij net als wij leren marcheren en dat soort onzin. Schoenen poetsen, geweer uit elkaar halen en in elkaar zetten. Als Dennis verneemt dat de bewuste sergeant-majoor weer op de kazerne aanwezig is stormt hij met schuim op z’n bek zijn kantoor in. Waar ze zo snel vandaan komen? geen idee. Maar plotseling rennen er twee kerels van de marechaussee door de gang op het kabaal in het kantoor af. Dennis komt geboeid tussen de twee het kantoor uit nauwelijks de vloer rakend. De sergeant-majoor houdt een doek voor zijn bebloed gezicht. Alle jongens staan op de gang en kijken hoe hij de deur dicht doet. Dennis schreeuwt over zijn schouder dat hij wel weet waar hij woont en wat voor auto zijn vrouw heeft en waar zijn dochter op school zit. Dat zijn broers nog wel contact met hem zouden opnemen. Daarna hebben we Dennis niet meer gezien. Het leek mij het beste om maar een beetje met de stroom mee te zwemmen. Dwarsliggen lijdt tot narigheid. Maar om nou klakkeloos te doen wat gezegd wordt, omdat de geen die dat zegt nou een maal meer streepjes op zijn jas heeft vind ik ook onzin. En zo kwam het dat ik ook een weekeind achter de wacht moest zitten.     

We moesten leren tijgeren. Iets wat ik al lang kon. Als peuter kroop ik immers al op handen en knieën door de zandbak. Op de hei allemaal keurig op een rij liggend naast elkaar. Het sergeantje dat de bevelen snauwde stond naast mij. We tijgerden recht op een zandpad af. Het had die nacht flink geregend en  op het zandpad waren flinke modderplassen. Ik schoof wat opzij om een beetje droog te blijven maar de puisterige kma sergeant hield mij met zijn keurig gepoetste schoenen tegen. En blafte iets van vijand en als je wapen maar niet vies word. Toen ik vlak voor de modderplas stopte en eigenlijk van plan was om op te staan om te vragen wat die puistenkop nou van plan was, voelde ik zijn keurig gepoetste schoen in mijn nek en scheelde het maar een haar of ik ging vol met m’n smoel in het blubberwater. Dit was het moment dat bij mij de stoppen sprongen en met een perfect gemikte zwaai van mijn uzi raakte ik hem exact op het ivoor. Het koste hem twee voortanden. En mij twee weekeinden achter de wacht. Zita was daar niet blij mee. Na mijn diensttijd zouden we trouwen. Ik worstelde mijn diensttijd door. Kan me niet herinneren dat ik het soldaatje spelen ook maar een dag leuk gevonden heb. En dan te bedenken dat er rondom de kazerne meiden rondliepen die alles wat legergroen was verzamelden. Algemeen bekend was dat de dochter van het restaurant vlakbij, zich voor een veldfles of een helm liet neuken. Maar daar had ik met al mijn trouwplannen weinig belangstelling voor. Wel kon ik met haar een tweepersoonstentje, wat bestond uit twee aan elkaar geknoopte capes, ruilen voor twee plastic ”bierviltjes” aan een lint. Wat je om je nek diende te hangen tijdens carnaval, zo dat je vrij drinken had waar “Freddie” z’n pilsjes tapte. Na drie kroegen en negen pilsjes werd het toch echt tijd om ergens te pissen maar het was overal stervend druk. Je kunt nauwelijks de kroeg in komen. Wild plassen is geen optie. Als het uiteindelijk lukt om bij de bar te komen vraag ik aan een leuke meid die mij gelijk om mijn nek valt waar de toilet is. Tot drie keer toe moet ik boven de keiharde muziek en het gelal uit mijn vraag herhalen. Ze gebaard, kom maar mee. Naast de buitendeur is een deur waarop staat privé. Daarachter is een trap omhoog. In rap tempo loopt ze de trap op halverwege kijkt ze om en wenkt. Dan maar de privé plee denk ik en ik volg haar. Als ze boven aan de trap staat en ik halverwege trekt ze onverwacht haar carnavals jurk over haar hoofd uit en staat ze poedeltje nakie op me te wachten.  

“Maar ik kom niet om te neuken. Ik moet pissen” zeg ik tegen haar. Duidelijk teleurgesteld duwt ze me de toilet op de gang in.  

“Ik ga binnenkort trouwen” roep ik nog door de deur heen. Als ik van het toilet af kom heeft ze haar jurk weer aan. Ze laat me voor gaan de trap af. Als ik weer in de kroeg sta en mijn maat Jaap mij een pilsje in mijn hand duwt zie ik haar nog voor dat ze achter mij aan ook de kroeg in komt, een andere feestvierder in een monnikspij bij z’n kladde grijpen. En mee naar boven sleuren.  

Vlak voor kerst ben ik op bivak geweest. In de keihard bevroren grond van de Loonse en Drunense duinen een schuttersputje graven. Slapen onder de blauwe hemel bij 17 graden voorst. De volgende ochtend 35 km lopen in ´n sneeuwstorm. De laatste 2 km door sloten waar een paar millimeter ijs op lag om de speurhonden van de vijand af te lijden. Aangekomen in de kazerne kregen we de opdracht om direct ons wapen schoon te maken. Daar ben ik dus maar direct mee onder de warme douche gaan staan. Gelukkig betrof het hier slechts de drie maand durende basisopleiding. Na de basis “opleiding” was het vooral lusteloos vervelen. Beetje rondhangen op de kazerne. Af en toe moest er een bruggetje over de maas gebouwd worden. Maar dat was het dan wel.